Est, ut dicis, inquit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Duo Reges: constructio interrete. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted]. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Itaque fecimus.

Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae
perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum
sit in singulis, extrema conclusio est.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te
aut Epicurum reprehensum velim.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare?

Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
Idemne, quod iucunde?
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quid, quod res alia tota est? Erit enim mecum, si tecum erit. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid me istud rogas? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Bork: Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
Bork: Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.
Idemne, quod iucunde?: Quae duo sunt, unum facit.
Erat enim Polemonis.: Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?